De komende weken zal ik de achtergrond achter de 12 tracks van Kiss Me Twice geven als opstapje naar de release van de plaat. Het is niet de bedoeling om de betekenis(sen) van de tekst te duiden, zelfs in de groep zijn er vaak meerdere interpretaties. Wel de muzikale puzzelstukjes die tot de song hebben geleid.

Vandaag: Get Out

Het eerste deel van de song is gedrenkt in soul-verwijzingen. Marc De Maeseneer schreef zo op mijn vraag de intro van deze song. Je hoeft niet ver te zoeken waar het idee van openen met blazers vandaan komt:

Maar in tegenstelling tot bij Otis Redding volgt geen opbouw van spanning, maar is er direct drukte. Ik wou ooit een song schrijven met een snare-slag op elke downbeat. Deze typische Motown-beat hoor je onder andere hier:

Of hier:

Een dergelijke beat stuwt voor, wat perfect bij de tekst paste. De freak in me kon het niet laten om Motown-gewijs ook drie gitaarpartijen op elkaar te leggen.

De eerste keer dat er afgestapt wordt van de beukende snare-slagen is in het C-gedeelte waar een surfbeat het tempo wel hoog houdt, maar waar er wel wat ruimte is voor introspectie. Ook de surfbeat stond al lang op mijn wish-list om in een song te gebruiken.

Maar dan kwam de moeilijkste opgave, waarbij alle muzikanten wel even in de haren moesten krabben. Om de luisteraar het gevoel van vertraging te geven (“slow down”), alsof de banden van de opname een stuk minder snel beginnen draaien, volgen vervolgens verschillende modulaties van een halve toon naar omlaag op een wals-tempo. Zo eindigt de song die in C begon in de toonaard van A met een swingende bigband-versie van de derde strofe.

Het idee voor de dalende akkoorden haalde ik bij het sublieme Heading for a Fall van Vaya Con Dios:

Eerlijk? Het is een van de moeilijkste opnames die we ooit gemaakt hebben vanuit een technisch standpunt. Vooral omdat het niet de bedoeling is om het zeer gezocht of bedacht te doen klinken. Aan u om te beslissen of dat laatste gelukt is.