Het is een trieste dag, Leanord Cohen is niet meer. De man die zoveel muzikanten en mensen geraakt heeft. De man met de hoed die zijn muzikanten op het podium eerde als geen ander. De man die meesterwerken schreef van songs. De man die schaafde en bleef schaven in de hoop het in de buurt van perfectie te krijgen.

Augustijn (en ikzelf) coverden ooit een paar keer live First We Take Manhattan. Elke zin in die song is een parel waar je als songschrijver veel voor over zou hebben. I don’t like your fashion business mister, I don’t like those drugs that keep you thin.

Maar de mooiste regel heb ik ooit voor een Blue and Broke-song gewoon gestolen geleend: there is a crack in everything that’s how the light gets in. De zin is een schrale troost nu de meester er niet meer is, maar een troost.