De komende weken zal ik de achtergrond achter de 12 tracks van Kiss Me Twice geven als opstapje naar de release van de plaat. Het is niet de bedoeling om de betekenis(sen) van de tekst te duiden, zelfs in de groep zijn er vaak meerdere interpretaties. Wel de muzikale puzzelstukjes die tot de song hebben geleid.

Waiting for Winter

Deze song ontstond veel te lang geleden na 1 zinnetje van een vriendin met daarin zowel de titel als de ontknoping van de song. Oorspronkelijk was de titel Looking for Winter als een soort van answer-song op Looking for the Summer van Chris Rea, maar Herman Temmerman wees op de unieke alliteratiekans.

Er zitten nog andere muzikale verwijzingen in de song, denk maar aan de ‘hazy shade’ die bij winter hoort (en ik beken, ik dacht hierbij aan de versie van The Bangles).

We namen deze song ooit al op als groep, maar ik bleef op mijn honger zitten. Ik wou dat de muziek de spanningopbouw naar de tekstuele ontknoping zou volgen.

Muzikaal zijn er zo 3 andere muzikale inspiratiebronnen cruciaal gebleken voor dit nummer:

• Theme from Shaft van Isaac Hayes
• Where The Streets Have No Name van U2
• Devil’s Road van The Walkabouts

Theme from Shaft zal wellicht de vreemdste eend in deze bijt zijn, maar als er 1 nummer is waar het idee van 1 langgerekte aanloop naar een muzikale ontknoping bijna gekmakend is toegepast, is het wel deze song van Isaac Hayes. In die mate dat de meeste mensen vooral de ellenlange intro met die heerlijke wahwah-gitaar kennen en de song zelf nauwelijks.

U2 deed het zelfde met Where The Streets Have No Name, maar een pak subtieler, de snaredrum – meestal cruciaal in popmuziek – wordt pas heel laat in de song gebruikt. Net zoals wij doen nu in Waiting for Winter.

The Walkabouts maakten met Devil’s Road een meesterwerk uit mijn jeugd. De songs zijn rijk orkestraal, niet in het minste door de invloed van Tindersticks. De combinatie van strijkers, nerveuze akoestische gitaren, maar in feite de hele sfeer van het arrangement is schatplichtig aan deze plaat.

Niet dat Joris Hermy die de strijkers arrangeerde of Niels De Caster die de violen inspeelde per se aan The Walkabouts dachten. De nood aan spanning en kilte was duidelijk genoeg.